Jezelf door een kakjaar schrijven met Louise Claeys Boùùaert

Het ene jaar is het andere niet. Mijn vriendin Louise Claeys Boùùaert schreef zichzelf door een paar anni horribili en vertelt in deze podcast wat ontdekkend dagboekschrijven in haar journal voor haar doet en waarom ze er ondertussen zelf een voorvechter van is.

Dit hoor je in deze aflevering:

• ik kijk terug naar maart 2020, toen er wereldwijd van alles gebeurde en ik dicht bij huis hard met mijn neus op bepaalde feiten werd gedrukt
• het verhaal van mijn vriendin Louise, die op zoek moest naar een fundamenteel gevoel voor veiligheid nadat COVID-19 haar wereld op zijn kop zette 
• de rol die inchecken en weer leren luisteren naar zichzelf en wat haar lichaam vertelde speelde, en wat haar journal daarmee te maken heeft
• waarom Louise nu als coach op de barricades staat voor ontdekkende dagboekschrijven als tool voor meer zelfkennis en zelfzorg
• hoe je je eigen lieve ouder kunt worden en aan het stuur van je leven kunt gaan zitten

Dit heb ik vermeld: 

- het gratis e-book over beginnen met journaling dat je hier kunt downloaden
- de activiteiten van Louise vind je hier terug

Wil je regelmatig van me horen?

Abonneer je dan op mijn nieuwsbrief, #vergeetniettekijken.

Laat eens iets achter op mijn antwoordapparaat.

Meer weten over ontdekkend dagboekschrijven?

Hier vind je een gratis e-book om je op weg te helpen.

Je vindt mijn werk terug op Instagram.

Je kunt me mailen op hallo@kellyzegtfoert.be.

Transcript

hey hey en welkom!

Ik hoop dat alles goed met je is, en dat je even wat tijd hebt om naar deze podcast te luisteren. Het is een interview met iemand die me dierbaar is, over een onderwerp dat me ook al zeer dierbaar is. Over dat onderwerp ben ik op dit moment een nieuwe online cursus aan het opnemen. Het wordt een traject over ontdekkend dagboekschrijven, en het staat gepland om open te gaan midden april.

Deze podcast is al een kleine opwarmer voor die cursus, die zal bestaan uit video, audio en heel veel toffe oefeningen en een paar calls waarin we samen onze pen op papier gaan zetten en gaan kijken wat er dan kan gebeuren. Ik schrijf zelf al meer dan een jaar elke dag in mijn dagboek, net als mijn vriendin Louise, die ik voor deze podcast mocht interviewen over hoe zij zich door een lastig jaar schreef.

Ben jij ook geboeid na het beluisteren van deze aflevering? Surf dan zeker ook naar kellyderiemaeker.be, op mijn website vind je vanaf vandaag een gratis e-book dat “start to journal” heet en waarin ik je allerhande tips en adviezen geef om er al voorzichtig mee te starten. Wreed de moeite. Tijd voor de podcast!

Laten we starten met een vraag van mij aan jou.

Weet jij nog waar je was in maart 2020? Vast wel. We zaten collectief in lock-down, het was mooi weer, al een chance, want er was niks open behalve de krantenwinkels, waar ik in mijn herinnering elke dag naartoe wandelde met de kindjes die niet naar school mochten om een ijsje te gaan halen. Hoogtepunt van onze dag effenaf.

Tot zover alles onder controle, ware het niet dat de moeder van de beste vriendin van mijn dochter op intensive care lag. Met COVID-19. Een jonge vrouw van op dat moment 38, die koorts kreeg op de eerste dag va die lock-down en dus naar eigen zeggen de kans niet kreeg om voorzichtig te zijn, een jonge vrouw die steeds zieker werd tot haar leven nog aan een zijden draadje hing en ze moest nadenken over afscheid nemen van haar kinderen in een videoboodschap. Voor mij persoonlijk was dat destijds het eerste echte alarmsignaal dat het misschien allemaal toch wel wat meer was dan gewoon een griepje.

Louise Claeys Bouaaert, want zo heet ze, kwam er uiteindelijk door, maar niks was nog hetzelfde. Ik zal het met een understatement zeggen: haar leven daverde op zijn grondvesten, zij omschrijft het zelf als de rekening gepresenteerd krijgen van jaren lang te hard doorgaan, en ze kreeg ook af te rekenen met long covid, symptomen van een burn-out, het verlies van haar job en het einde van haar relatie met de vader van haar kinderen, net als een kankerdiagnose bij haar moeder.

Die kennis van toen is ondertussen mijn beste vriendin, en vandaag interview ik haar over één van de zaken die mij en haar helpen om de regie en het stuur in handen te houden, ook als het buiten stormt en davert: journaling, of ontdekkend dagboekschrijven.

Louise is ondertussen zelf aan de slag als coach, surf zeker naar de show notes van deze aflevering op kellyzegtfoert.be om haar gegevens te vinden.

Tijdens ons gesprek vertelde Louise me dat ze als jong meisje vaak in haar dagboek schreef, en er weer regelmatig mee begon toen ze uitviel, drie jaar geleden, en alle grond onder haar voeten voelde wegzakken. Ik vroeg haar hoe dat schrijven er toen uitzag.

<aside> 💬 1:59 - 2:33

Louise: “In het begin was dat all over the place. Het voelde zelfs een beetje krampachtig. Van wat gebeurt er hier allemaal, en hoe kan ik dat hier documenteren en gebeurt dit wel echt? Ik was zodanig ver verwijderd van mijn werkelijkheid op dat moment dat het schrijven mij een beetje die houvast gaf van oké, welke dag zijn we vandaag, een beetje grondend ook van waar ben ik nu, hoe voel ik mij, wat doe ik vandaag en wat heb ik gedaan vandaag, wie zie ik? Dat gaf mij echt een mogelijkheid om toch in het moment te blijven, en niet volledig in een angstkramp meegesleurd te worden.”

</aside>

Ik herinner me dat Louise haar ervaringen publiek deelde op haar blog, maar in haar persoonlijk dagboek ging het verder dan alleen maar registreren wat er was gebeurd.

<aside> 💬 2:56 - 3:22

Louise: ”Het documenteren was belangrijk om bepaalde gebeurtenissen die heel overweldigend waren op papier te zien, en er daardoor ook voor een stuk emotioneel afstand van te nemen. Maar het ging ook heel vaak over: wat gebeurt er hier allemaal? Hoe voel ik mij? Wat is dit zelfs? Hoe kan ik hier in godsnaam mee omgaan? Dus het ging verder dan het pure documenteren. Het ging ook echt over emotioneel reflecteren met mezelf.”

</aside>

Louise vertelde me dat in haar dagboek schrijven op dat moment nog onregelmatig gebeurde. Soms deed ze het elke dag, dan nam ze er weer wat meer afstand van. In haar zoektocht naar zich opnieuw veilig voelen na de traumatische ervaring met COVID-19, werden haar dagboek en de momenten waarop ze de tijd nam om erin te schrijven één van de ankerpunten in een bestaan dat door elkaar werd geschud. Louise kon niet meer werken, nadat ze jaren een succesvolle en goedbetaalde job had gehad. Op dat moment was ik zelf aan het experimenteren met het format van Morning Pages, waarbij je elke dag 3 A4tjes vult met wat er in je hoofd omgaat. Op een dag gaf ik het als tip aan Louise. En ze weet nog exact wat haar eerste ervaring was.

<aside> 💬 4:38

Louise: “Ik kan mij zelfs haarfijn herinneren, de eerste keer dat ik het gedaan heb, zat ik op een terrasje in Ieper, het was lente, en dacht ik: oké, ik ga dat nu gewoon een keer proberen. Ik had daar heel veel weerstand tegen omdat ik dacht: drie pagina’s, en waarover moet ik dan schrijven en het voelde als een opdracht. En ik weet nog dat mijn eerste zinnen waren, effectief “zie mij hier nu zitten, ik ga hier nu drie pagina’s volschrijven en ik weet bij god niet waarover. Misschien moet ik gewoon twintig keer deze zin herhalen”. (lacht) 5:04

</aside>

Kelly: En dat klinkt misschien gek, wat Louise hier zegt, maar als mensen willen beginnen met journaling of ontdekkend dagboekschrijven, dan is dat wel een tip die ik graag geef. Focus op het neerschrijven van wat je denkt, en overdenk het niet te veel. Je wilt ontdekken wat er in je hoofd gebeurt en het zwart op wit zien staan. En als het is dat je niet weet wat geschreven, dan schrijf je dat. Na een tijd komt er van alles, als je bereid bent om een nieuwsgierige toeschouwer te worden van je eigen gedachten. Er moet just niks. Alleen jezelf de tijd geven om weer te beginnen luisteren naar wat je denkt. Louise probeerde het en voor haar was die manier van schrijven iets nieuws.

<aside> 💬 07:05 - 8:11

Louise: “Ik denk als ik vroeger al ontdekkend schreef, of niet puur registrerend schreef, dan was het in overweldiging, omdat ik heel boos was, of heel verdrietig, of ik had liefdesverdriet en blablabla. Dus dan ging het wel over emoties, maar dan echt, de conversatie met mezelf aangaan, van wacht een keer, hoe voel ik mij nu en hoe zou dat kunnen komen, en wat is er gebeurd en waarom word ik daardoor getriggerd, wat is er hier allemaal aan de hand, kan ik dat ergens gaan terughalen van vroeger of etcetera, dat was echt nieuw voor mij. En dat liep ook synchroon die periode met de periode waarin ik heel diep in therapie ben gegaan. Dus dat ik echt ook bij een psycholoog ben beginnen gaan en ben beginnen graven in wie ben ik, hoe komt dat, hoe ziet mijn valies eruit, hoe ziet mijn rugzak eruit, wat zijn de zaken die ik wil bekijken, wat zijn de zaken die nog even in die rugzak mogen blijven zitten? Dus dat liep echt wel samen. In therapie gaan met een psycholoog was voor mij ook wel voor een stuk in therapie gaan met mezelf in mijn dagboek, op dat moment.”

</aside>

Kelly: Louise riep dus ook externe hulp in om om te gaan met wat haar overkwam, maar ook dan bleef haar dagboek haar safe space, waarin ze net nog wat verder durfde gaan dan tijdens de sessies met een therapeut.

<aside> 💬 8:47 - 9:18

Louise: Op het moment dat je tegenover een therapeut zit, dan worden er bepaalde vragen gesteld en ga je wel effectief dingen gaan delen, maar een dagboek is nog net iets intiemer, en durfde ik nog net iets eerlijker zijn. Er zijn bepaalde zaken die mijn therapeut op vandaag nog altijd niet weet en niet hoeft te weten, vind ik. Maar die ik natuurlijk wel weet, en die ik niet mag ontkennen. Dan is zo’n dagboek voor mij wel een veilige plaats waar ik ook die zaken kan bekijken.

</aside>

Kelly: Heb je het gehoord? Hoe dat woordje, “veiligheid” al een paar keer terugkwam in dit gesprek? Louise noemt het de basis van alles. Zij zag zichzelf heel lang als “Louise zonder vrees”, en zo zien veel mensen haar ook. Louise reisde alleen de wereld af met een rugzak, de laatste omschrijving die zij een paar jaar geleden aan zichzelf zou hebben gegeven was angstig. Maar schijn bedriegt.

<aside> 💬 10:09 - 10:19

Louise: “Ik heb ontdekt dat ik chronisch hyperventileerde, bijvoorbeeld. Dat zijn zaken, als je je daar niet bewust van bent, die wel hun tol gaan eisen. Ik denk ook dat dat een van de redenen is geweest waarom ik zo ziek ben geweest, bijvoorbeeld.”

</aside>

Kelly: Want ja, hoe komt het, dat een gezonde, jonge moeder van 38 ij zo na sterft aan COVID-19. Louise heeft zich vaak de vraag gesteld in hoeverre het toeval was, of pech, of het gevolg van jarenlang doordoen in de rat race zonder nog te voelen hoe angstig of gejaagd of moe ze eigenlijk wel was. Ze vroeg zich ook af hoe ze kon voorkomen dat het nog eens gebeurt, dat ze haar lichaam onder een gigantische stress liet staan zonder dat ze zich daar bewust van was. Hoe ze niet meer op automatische piloot moest leven, hoe ze na wat er gebeurde de touwtjes meer in handen kon nemen en niet meer het gevoel kon hebben dat ze geleefd werd en dat alles haar overkwam.

<aside> 💬 11:40 - 12:02

Louise: “Dat is echt een shift die ik gemaakt heb in de voorbije drie jaar, waarbij dat journaling mij enorm heeft geholpen, om te kijken: oké, er gebeurt iets in mijn leven, ik vind dat niet fijn of ik heb het gevoel dat ik daar een slachtoffer in ben, hoe kan ik ervoor zorgen dat ik uit die slachtofferrol stap, en dat ik eigenlijk de regie voor een stuk in handen neem, en een andere wending of een andere richting ga geven aan bepaalde zaken.”

</aside>

Net als ik schrijft Louise dus ondertussen elke dag. Soms één zin. Soms tien pagina’s. Net als ik nummert zij elke dag haar entry. Zij zit nu aan dag 200 in de zeventig, ik rond 460 zonder uitzondering. En tijdens dat schrijven gaat het lang niet alleen over denken, vertelde ze me.

<aside> 💬 13:00 - 13:57 En een van de eerste vragen die ik mezelf stel, in mijn journal is: hoe voel ik mij. En niet over emoties, maar echt over gevoel. Voel ik mij wakker, voel ik mij fris, voel ik mij moe, echt heel fysiek.

Kelly: dus over fysieke sensaties eigenlijk?

Louise: ja. Omdat ik ook gemerkt heb, en dat is dankzij het journalen inderdaad, dat mijn lichaam tegen mij spreekt, en al altijd tegen mij gesproken heeft eigenlijk. Maar ik wist niet goed hoe dat ik moest luisteren. Mijn journal geeft mij een platform om effectief die conversatie met mezelf aan te gaan. 1. Hoe voel ik mij? Als ik mij heel moe voel bijvoorbeeld: oké, ik heb ook wel niet goed geslapen, dat kan dan een van de redenen zijn, of het is wel veel geweest de voorbije weken, ik ben eigenlijk een beetje uitgeput, mentaal. Hoe komt dat, wat is er allemaal gebeurd? Dat helpt mij inderdaad om elke dag even die check te doen. Zowel fysiek als emotioneel.

</aside>

Kelly: Want als je dacht dat het stopte bij COVID-19 en in ziekteverlof moeten gaan, dan ben je verkeerd. De relatie met de vader van haar kindjes liep op de klippen, een gegeven waar ook heel veel bij komt kijken. Zowel emotioneel als praktisch. Er moeten keuzes en beslissingen genomen worden, en op dat moment werd haar moeder ook ziek en bleek zij kanker te hebben.

<aside> 💬 14:40 - 15:12

Louise: Dat zijn allemaal zaken, zoals een golf die je overspoelt. Dat moment waarop je gaat zitten, en gaat schrijven en even met mezelf spreken, dat voelt heel troostend, het is een moment van ik ben hier voor mezelf, maar ook heel nurturing. En reparenting ook zo. Mijn eigen ouder zijn en even van hoe is het nu eigenlijk met je? Dat is hetgeen dat ik nodig had de voorbije drie jaar. Als je relatie op de klippen loopt, is dat ook wat moeilijker. En mijn ouders zitten zelf in een heel moeilijk verhaal. Los van de hele mooie vriendschappen die ik heb, waaronder die met jou, was het voor mij ook zelfliefde en zelfzorg. Dat inchecken met mezelf gaat echt over: hoe ist nu eigenlijk met je?

</aside>

Kelly: Reparenting. Je eigen lieve ouder mogen zijn. Ik vind het heel mooi hoe ze dat omschrijft. Louise noemt het bevrijdend, hoe ze de afgelopen jaren weer lief heeft leren zijn voor zichzelf. En dat leert ze ondertussen ook aan anderen.

<aside> 💬 17:07- 17:25

Louise: “Ik sta heel graag aan de barricades nu. Ik coach ook mensen op vandaag en een van de eerste vragen die ik stel is: schrijf je soms? Omdat ik het zo waardevol gevonden heb en nog altijd vind op vandaag. Ik ben de eerste om nu te staan roepen aan de zijlijn van komaan he gasten. (lacht)”

</aside>

Kelly: En net als ik voelt Louise, zeker in het begin, soms heel wat weerstand bij mensen. Omdat ze bang zijn dat ze niks te vertellen gaan hebben, dat ze het niet goed gaan doen, dat het weer een to do wordt op die al ellenlange lijst van dingen die op een dag moeten gebeuren. En toch probeert ze mensen te overtuigen om een beetje van hun tijd terug te eisen om het al eens stil te maken en met zichzelf bezig te mogen zijn.

<aside> 💬 19:12: 20:04

Louise: “Wat ik nu heel hard voel is dat als mensen de repliek geven “ik heb daar geen tijd voor”, dan is eigenlijk mijn eerste reactie: “het is misschien hoog tijd dan, dat je er tijd voor maakt”. Dat is met mediteren ook, bijvoorbeeld, als je geen tijd hebt om elke dag 20 minuten te mediteren, dan moet je er eigenlijk een uur van maken. Ik snap dat zeker. We zitten in een maatschappij die aan 120 per uur voort raast, en we hebben het gevoel dat we geen keuze hebben, dat we op treinen worden gesmeten en dat we zelfs de richting niet mogen kiezen.

Het grootste inzicht dat ik mss wel heb gekregen, dankzij journaling en dankzij de voorbije drie jaar die heel turbulent zijn geweest, is: je mag ook gewoon aan het stuur gaan zitten. Je moet niet per se meegesleurd worden in verhalen. Ge moogt aan het stuur gaan zitten en je mag daar wel bepaalde keuzes in maken.”

</aside>

Kelly: En weet je zoals zoveel mensen die ik ontmoet niet goed meer wat je wilt en welke keuzes je wilt maken? Geloof me als ik zeg dat je niet alleen bent, en dat een deel van de oplossing ligt in het eens wat vaker stil maken, weg van al het geroep en het geraas. Gun het jezelf eens om te ontdekken wat het kan doen. En vergeet mijn gratis e-book niet te downloaden, daarin heb ik al heel wat inspiratie en een paar oefeningen verzameld waarmee je het vandaag al eens kunt proberen. Surf even naar www.kellyderiemaeker.be, dan kan je het onmiddellijk downloaden.

In dat e-book vind je ook mijn tips rond materiaalkeuze. In welk boekje ik het liefste schrijf, en met welke pen en welke inkt. Mijn lievelingsjournals komen uit een machtige winkel in London en zijn pokkeduur maar wel de mooiste ooit. Ik heb Louise er ooit één cadeau gegeven, en sindsdien is zij ook verknocht. Wel een beetje ambetant met taxen via de post, dus sleuren wij ons tegenwoordig een ongeluk als een van ons eens een trip naar Londen maakt. Op dat vlak heeft ze trouwens nog een tip:

<aside> 💬 44:28- 44:43

Louise: “Ik ben ondertussen in mijn tweede journal boek bezig. K Heb mezelf weer een hele mooie gegund. Uhm, da's ook een raad die kan iedereen zou geven die die wil schrijven. Maak er iets heilig van, zorgt dat het waardevol is en maak het niet zoiets van k ga hier rap ne keer schrijven, maar maak er echt iets van dat voor jou als heel waardevol voelt.”

</aside>

Kelly: Ik ben het volmondig met mijn lieve Louise eens. Maak het van jou. Zie het als iets dat je jezelf gunt. Zeg foert tegen de tiranie van de nuttigheid en doe het omdat je het wilt en omdat je wilt weten hoe het met je is. Je mag. We mogen. En het is misschien hoogtijd om ermee te beginnen.

Op kellyzegtfoert.be vind je alles dat ik vandaag heb vermeld en de gegevens van Louise. Check it out.

8:16 Kelly: Dus jij voelde, ik moet aan de slag met mijn mentale gezondheid, want je zat inderdaad in een hele heftige periode op dat moment. En dan heb je eigenlijk de combinatie gemaakt tussen externe hulp vragen en ondertussen in je dagboek aan de slag gaan.

<aside> 💬

3:28 kelly: deed je het elke dag, of als je het nodig had?

Louise: als ik het nodig had, op dat moment. Er waren momenten dat het elke dag was, en dat ik er dan weer afstand van nam. het was voor mij echt een zoektocht naar hoe kan ik hier mijn dagen zo veilig mogelijk gaan invullen. En dat was één van de ankerpunten die ik had. van het moment dat ik voelde van oei, ik heb terug even niet geschreven, dan kon ik ook wel terugkijken naar die dagen of die weken, en denken: het is ook wel weer overweldigend geweest.

4:00

Kelly: als een rood vlaggetje?

Louise: Eigenlijk wel. Een keer dat ik dat inzicht had, en dat is ook dankzij jou, voor een stuk, omdat jij ook diegene was die mij op een gegeven moment zei dat ik eens aan miracle morning moest doen. Ik weet nog dat je zei: Obama doet dat ook. Ik dacht: cool, moet ik ook proberen.

4:34. Hetgeen jij mij hebt gezegd, is begin gewoon eens met schrijven, elke ochtend, drie pagina’s.

Kelly: Ha, morning pages!

CITAAT HIERONDER IN INTRO?

Louise: Eigenlijk de morning pages, daar ging het over. Ik kan mij zelfs haarfijn herinneren, de eerste keer dat ik het gedaan heb, zat ik op een terrasje in Ieper, het was lente, en dacht ik: oké, ik ga dat nu gewoon een keer proberen. Ik had daar heel veel weerstand tegen omdat ik dacht: drie pagina’s, en waarover moet ik dan schrijven en het voelde als een opdracht. En ik weet nog dat mijn eerste zinnen waren, effectief “zie mij hier nu zitten, ik ga hier nu drie pagina’s volschrijven en ik weet bij god niet waarover. Misschien moet ik gewoon twintig keer deze zin herhalen”. (lacht) 5:04

Kelly: dat is een tip die ik geef, al schrijf je twee pagina’s met ik weet niet wat schrijven, dan komt er op de derde pagina mss toch iets. bij jou ook gebeurd?

5:23 Louise: Dat is effectief gebeurd. Ik vond het zelf heel verrassend eigenlijk. Ik heb mezelf echt verrast op dat moment. Ik ben mezelf ook tegengekomen. Echt in een conversatie zo, van wow, oké. Dus die eerste keer was op een terrasje in Ieper, en dan heb ik echt geprobeerd om daar een gewoonte van te maken. Om elke ochtend echt te zeggen van ik ga nu schrijven, en ik ga mezelf verplichten om voldoende te schrijven. Zodanig dat ik door die eerste initiële weerstand ging.

Kelly: en nu gaat jouw vaatwas af, maar het is real life dus het is oke.

6:08 Kelly: je zei, ik ben mezelf tegengekomen. hoe dan? Wat was het eerste waarin je jezelf tegenkwam?

Louise: Alleen al de weerstand in ‘ik moet hier nu drie pagina’s volschrijven en ik weet niet waarom en ik weet niet wat eruit gaat komen. Gewoon het feit dat je jezelf die vraag stelt, dan ga je eigenlijk al een conversatie aan met jouw kern, met je binnenste zelf. Het gaat niet over ‘wie zie ik hier passeren’. Er wordt altijd gezegd ‘je bestaat in relatie tot anderen’, maar eigenlijk op dat moment besta je vooral in relatie tot jezelf. En dat was voor mij heel verhelderend in één keer.

6:46

Kelly: Het was ontdekkend dagboekschrijven, dat is waar morning pages over gaan. Dat je op voorhand niet bepaalt dat je gaat schrijven over je relatie maar dat je ontdekt wat je denkt. Was dat nieuw voor jou?

Louise: Dat was nieuw voor mij. Ik denk als ik vroeger al ontdekkend schreef, of niet puur registrerend schreef, dan was het in overweldiging, omdat ik heel boos was, of heel verdrietig, of ik had liefdesverdriet en blablabla. Dus dan ging het wel over emoties, maar dan echt, de conversatie met mezelf aangaan, van wacht een keer, hoe voel ik mij nu en hoe zou dat kunnen komen, en wat is er gebeurd en waarom word ik daardoor getriggerd, wat is er hier allemaal aan de hand, kan ik dat ergens gaan terughalen van vroeger of etcetera, dat was echt nieuw voor mij. En dat liep ook synchroon die periode met de periode waarin ik heel diep in therapie ben gegaan. Dus dat ik echt ook bij een psycholoog ben beginnen gaan en ben beginnen graven in wie ben ik, hoe komt dat, hoe ziet mijn valies eruit, hoe ziet mijn rugzak eruit, wat zijn de zaken die ik wil bekijken, wat zijn de zaken die nog even in die rugzak mogen blijven zitten?

-8:02- Dus dat liep echt wel samen. In therapie gaan met een psycholoog was voor mij ook wel voor een stuk in therapie gaan met mezelf in mijn dagboek, op dat moment.

8:16 Kelly: Dus jij voelde, ik moet aan de slag met mijn mentale gezondheid, want je zat inderdaad in een hele heftige periode op dat moment. En dan heb je eigenlijk de combinatie gemaakt tussen externe hulp vragen en ondertussen in je dagboek aan de slag gaan.

Louise: Ja.

Kelly: Hoe helpend was het om die combinatie te maken?

Louise: Dat was heel verhelderend voor mij. Dat was heel aanvullend, ook. het is niet dat ik mijn sessies bij de psycholoog ging documenteren ofzo in mijn dagboek, helemaal niet. Het was echt aanvullend. Op het moment dat je tegenover een therapeut zit, dan worden er bepaalde vragen gesteld en ga je wel effectief dingen gaan delen, maar een dagboek is nog net iets intiemer, en durfde ik nog net iets eerlijker zijn. Er zijn bepaalde zaken die mijn therapeut op vandaag nog altijd niet weet en niet hoeft te weten, vind ik. Maar die ik natuurlijk wel weet, en die ik niet mag ontkennen. Dan is zo’n dagboek voor mij wel een veilige plaats waar ik ook die zaken kan bekijken.

9:24 - ****Kelly: Het is al de tweede keer dat je het woord uitspreekt, vandaar dat ik er expliciet naar zal vragen. Veiligheid. Hoe belangrijk is veiligheid in het verhaal van journaling?

Louise: Ik denk niet alleen in het verhaal van journaling. Voor mij is veiligheid -dat heb ik ook ontdekt de voorbije drie jaar- het is de basis van alles. het is gewoon zo. Ik heb vooral ook ontdekt dat ik mij eigenlijk al heel mijn leven vrij onveilig voelde. En mij daar niet zo bewust van was. Ik dacht dat ik Louise zonder vrees was, ik ging de helft van de wereld gaan ontdekken, op mijn eentje, met mijn rugzak. Ik heb echt wel ontdekt dat mijn lichaam zich helemaal niet veilig voelde. En dat ik wel van alles kon vertellen in mijn hoofd, tegen mezelf, maar als je het niet voelt dan voel je het niet. Ik heb ontdekt dat ik chronisch hyperventileerde, bijvoorbeeld. Dat zijn zaken, als je je daar niet bewust van bent, die wel hun tol gaan eisen. Ik denk ook dat dat een van de redenen is geweest waarom ik zo ziek ben geweest.

10:25 - : stuk over hoe ziek van covid (minder relevant) -11:03

Louise: Wat Covid voor mij heeft gedaan is echt alles uitvergroot op dat moment. De gigantische stress is in een keer nog gigantischer geworden, en mijn lichaam kon daar niet meer mee om. Het heeft echt wel aan een zijden draadje gehangen. Voor iemand van 38 jaar was dat heel uitzonderlijk.

Die veiligheid, ik heb me inderdaad op zeker moment die vraag gesteld: hoe komt het dat ik zo ziek ben geworden? En hoe kan ik voorkomen dat dat nog gebeurt?

Dat gaat echt over: hoe kan ik hier de touwtjes van mijn eigen leven meer in handen nemen en niet alleen geleefd worden? En denken van oei dit overkomt mij. **Dat is echt een shift die ik gemaakt heb in de voorbije drie jaar, waarbij dat journaling mij enorm heeft geholpen, om te kijken: oké, er gebeurt iets in mijn leven, ik vind dat niet fijn of ik heb het gevoel dat ik daar een slachtoffer in ben, hoe kan ik ervoor zorgen dat ik uit die slachtofferrol stap, en dat ik eigenlijk de regie voor een stuk in handen neem, en een andere wending of een andere richting ga geven aan bepaalde zaken.

12:12 Kelly:** Mag ik stellen dat journaling een rol heeft gespeeld - want je zei daarnet al dat je onbevreesd was - in het verhaal van voelen en denken?

Louise: Ja, zeker. Sinds ik elke dag journal, want dat doe ik nu echt heel consequent, ik zit aan dag 254 of 255.

Kelly: Hoe weet je dat?

Louise: Omdat ik het echt bijhoud. Elke dag ga ik opschrijven het is dag zoveel en dit is de datum vandaag. Wat dat ook echt weer dat moment geeft elke dag van oké, welke dag zijn we vandaag, dat is heel grounding. Dat is echt wel efkes in het moment komen.

**En een van de eerste vragen die ik mezelf stel, in mijn journal is: hoe voel ik mij. En niet over emoties, maar echt over gevoel. Voel ik mij wakker, voel ik mij fris, voel ik mij moe, echt heel fysiek. Omdat ik ook gemerkt heb, en dat is dankzij het journalen inderdaad, dat mijn lichaam tegen mij spreekt, en al altijd tegen mij gesproken heeft eigenlijk. Maar ik wist niet goed hoe dat ik moest luisteren. Mijn journal geeft mij een platform om effectief die conversatie met mezelf aan te gaan. 1. Hoe voel ik mij? Als ik mij heel moe voel bijvoorbeeld: oké, ik heb ook wel niet goed geslapen, dat kan dan een van de redenen zijn, of het is wel veel geweest de voorbije weken, ik ben eigenlijk een beetje uitgeput, mentaal. Hoe komt dat, wat is er allemaal gebeurd? Dat helpt mij inderdaad om elke dag even die check te doen. Zowel fysiek als emotioneel. 13:58

Wat speelt er in mijn leven op vandaag?**

Los van het covid-verhaal ben ik ook gescheiden, het voorbije jaar. 14:20- mama kanker,

Allemaal dingen, zoals een golf die je overspoelt. Dat moment waarop je gaat zitten, en gaat schrijven en even met mezelf spreken, dat voelt heel troostend, het is een moment van ik ben hier voor mezelf, maar ook heel nurturing. En reparenting ook zo. Mijn eigen ouder zijn en even van hoe is het nu eigenlijk met je? Dat is hetgeen dat ik nodig had de voorbije drie jaar. Als je relatie op de klippen loopt, is dat ook wat moeilijker. En mijn ouders zitten zelf in een heel moeilijk verhaal. Los van de hele mooie vriendschappen die ik heb, waaronder die met jou, was het voor mij ook zelfliefde en zelfzorg. Dat inchecken met mezelf gaat echt over: hoe ist nu eigenlijk met je? **(15:43)

Kelly: we leven allebei in een streek waarin mensen dat soort praktijken navelstaarderij zouden durven noemen. wat zeg jij daarop?**

Louise: “We leven inderdaad in een streek waar dat met de paplepel wordt ingegeven. Er is hier ook heel veel gebeurd, er zit hier heel veel recent trauma, puur in de grond alleen. Er zijn wegenwerken geweest voor mijn deur, vorig jaar, er zijn hier soldaten opgegraven en bommen en weet ik veel wat, dat leeft hier wel, en onze grootouders en ouders zijn daarmee opgegroeid. **Wij hebben bepaalde dingen meegekregen. Er hangt heel veel oordeel rond. Waar ik vroeger mijn mond zou gehouden hebben, en mezelf daarin voor een stuk zou gegaslight hebben, en gezegd hebben dat ik daar mss niet te veel aandacht aan moet geven, heb ik gewoon voor mezelf mogen ontdekken hoe bevrijdend het geweest is de voorbije drie jaar om daar net wel heel veel aandacht aan te geven. En om net wel al die potjes te beginnen open doen. En voor mezelf te leren zorgen. Ik sta heel graag aan de barricades nu. Ik coach ook mensen op vandaag en een van de eerste vragen die ik stel is: schrijf je soms? Omdat ik het zo waardevol gevonden heb en nog altijd vind op vandaag. Ik ben de eerste om nu te staan roepen aan de zijlijn van komaan he gasten. (lacht)

Kelly: Bots jij dan ook op weerstand bij jouw coachees, op het moment dat je zegt pak eens pen en papier?**

Louise: Meestal, de weerstand komt niet meteen, maar als ik dan nadien vraag: en, heb je geschreven, dan is het van “aja, neen, ik heb het uiteindelijk niet gedaan.” Dus je voelt wel: het vraagt een bepaalde inspanning in het begin. Er zit een weerstand op die we mee hebben gekregen, allemaal, en het gaat over zelfzorg en zelfliefde, en daar zit ook heel veel weerstand op bij mensen, van “ik zal wel zorgen voor iedereen, en mezelf komt dan ergens wel op een andere plaats ofzo.” Maar dat loopt wel tegelijk. Een keer dat je voelt dat mensen beter voor zichzelf gaan zorgen, dan voel je ook dat ze echt die tijd beginnen gunnen voor zichzelf. Om bijvoorbeeld te gaan schrijven. Om XX. Op het moment dat ik heel diep zat gunde ik mezelf elke dag een bad. Wat naar energienormen wss niet zo verstandig was, maar het was voor mij belangrijk om dat mezelf echt te gunnen. Ik heb dit nodig. Vroeger zou ik dat nooit gedaan hebben.

Kelly: Wie zou er baat hebben bij journaling?

Louise: iedereen. Het is een keuze. Je hebt altijd keuze om het in te vullen en keuzes te maken naar tijd toe.

Kelly: Als je een half uur minder scrollt en tijd maakt om naar binnen te kijken dan heb je al veel in handen. Snap je dat mensen denken: wat maakt het allemaal uit of wat heeft het voor zin?

louise: “Ik snap dat zeker, want ik heb het zelf gezegd, vroeger.

**Wat ik nu heel hard voel is dat als mensen de repliek geven “ik heb daar geen tijd voor”, dan is eigenlijk mijn eerste reactie: “het is misschien hoog tijd dan, dat je er tijd voor maakt”. Dat is met mediteren ook, bijvoorbeeld, als je geen tijd hebt om elke dag 20 minuten te mediteren, dan moet je er eigenlijk een uur van maken. Ik snap dat zeker. We zitten in een maatschappij die aan 120 per uur voort raast, en we hebben het gevoel dat we geen keuze hebben, dat we op treinen worden gesmeten en dat we zelfs de richting niet mogen kiezen.

Het grootste inzicht dat ik mss wel heb gekregen, dankzij journaling en dankzij de voorbije drie jaar die heel turbulent zijn geweest, is: je mag ook gewoon aan het stuur gaan zitten. Je moet niet per se meegesleurd worden in verhalen. Ge moogt aan het stuur gaan zitten en je mag daar wel bepaalde keuzes in maken.

20:20

Kelly: De twee belangrijkste dingen die ik hoor als ik mensen aanraad om te schrijven. 1. Ik heb helemaal niks te vertellen. Hoor jij dat soms?

Louise:** Ja, dat hoor ik soms. Dat is eigenlijk hetgeen dat ik de eerste dag heb geschreven op mijn miracle morning, van ik moet hier nu drie pagina’s volschrijven, maar in godsnaam met wat? Hoe begin je daaraan? Ik weet zelfs niet wat ik moet schrijven. **Maar het is net door te schrijven, door de handeling ook van het schrijven, dat je ineens wel die conversatie met jezelf begint aangaan. En iedereen heeft iets te vertellen.”

Kelly: Kun je iets meer vertellen over die conversatie met jezelf? Hoe ziet dat eruit? Denken op papier?

Louise:** Ja. Eigenlijk wel. Stream of unconsciousness. Heb ik dat juist uitgesproken? (lacht)Ik denk dat dat vooral het belangrijkste is. Op een gegeven moment ga je uit jouw bewust denkpatroon en voel je gewoon van -en dan heb ik het weer over het voelen- dan begin je ineens terug te voelen. Van oh maar wacht, dat doet wel iets met mij. Of **ik kan dagen hebben bijvoorbeeld dat ik mij heel zenuwachtig voel. En dat ik mij afvraag: waarom is dat? Waarom voel ik mij zo onrustig? Dan stop ik ook even met schrijven, doe ik mijn ogen dicht en probeer ik eens goed te ademen en echt eens te voelen in mijn lichaam. Van wat maakt dat ik mij nu zo opgejaagd voel? En dan in een keer is het van: maar ik ben kwaad. Oei, waarom ben ik kwaad? Wat is dat? Van waar komt dat? Wat is er gebeurd? Op wie of op wat? Onder kwaadheid zit heel vaak verdriet. En dan begin ik over dat verdriet. Het is echt een aaneenschakeling van denken, voelen, denken, voelen, en op die manier inderdaad die conversatie met jezelf aangaan. Mijn lichaam gebruik ik heel vaak daarin. Het gaat echt over het somatische stuk daarin.”

22:08

Kelly: omdat je hoofd iets anders vertelt dan je lichaam?

Louise:** Altijd. Moh heel vaak. **Als je altijd naar je hoofd zou luisteren, dan ga je eigenlijk mee in verhalen van stemmetje die al gans je leven jou zeggen wat je zou moeten doen en aan welke normen je zou moeten voldoen. Etc etc. Heel vaak vertelt mijn hoofd mij dingen waarvan ik achteraf voel: dat had ik nu eigenlijk echt niet nodig. Ja. Dus dat is ook een hele belangrijke geweest, dat ik daar de tijd voor neem om echt te voelen van wat zegt mijn hoofd hier, en is dat effectief hetgene dat ik op vandaag het meest kan gebruiken?

Kelly: kun je daar een voorbeeld van geven, van zo’n verhaal?

23:00

Louise:** Ja. Ik heb de neiging om te denken dat ik mensen iets aandoe.

Dus ik heb de neiging om mij verantwoordelijk te voelen over het welzijn van anderen en uh om dus ook. Ik ben dus ook heel vaak heel bang om iets verkeerd te doen. Heel vaak denk ik oei, uhm als ik dat doe, dan ben ik eigenlijk wel een slecht persoon. Uhu. Terwijl alleen al het feit dat ik dat denk toont eigenlijk dat ik geen slecht persoon ben. Heb ik geleerd. Uhm, maar dat is iets dat k dat k voor mezelf als ik dat dan schrijf en ik m ik moet dat dan echt tegen mezelf ook zeggen en schrijven van maar ik ben geen slecht persoon, want mijn intentie is wel heel goed. Waarom denk ik altijd dat k ik dan iemand iets verkeerd doe of dat k ik bewust mensen uh nun d'r leven ga verpesten of zo, terwijl het dat helemaal zo niet is. Dus dat is iets wat aan mijn hoofd heel vaak de bovenhand neemt en dat k echt voel van ja maar wacht ne keer is dat wel zo?

Kelly: [00:01:55] Da's een haast automatische gedachten waarschijnlijk die jou acties zou sturen als je nooit een vraag.

</aside>

Journaling is iets dat je jezelf gunt, niet een zoveelste to do op je lijst om te bewijzen dat je goed bezig bent. Je bent niet beter als je journalt. Maar je geeft jezelf wel meer. Inzicht. Zachtheid. Begrip.

Whatever comes up for you wants your attention ❤️

Het hebben over letter from future self en linken.

Dear FutureMe,

ik vind het superlastig om deze brief te schrijven, omdat je toekomst heel onzeker lijkt en op dit moment ook heel beangstigend.

Ik hoop dat alles met Werk & Leven en TijdsbaasXL achter je ligt en dat je je kunt vinden in hoe de dingen zijn gegaan. Dat je je beter voelt dan nu. Dat je weer goesting hebt en hoop. Dat je kunt terugkijken en weet dat je gedaan hebt wat je kon, en dat je het gevoel hebt dat alles zo eerlijk en respectvol is verlopen als mogelijk.

Indien niet, weet dan dat jij altijd je best doet.Dat ik je nog altijd graag zie.Dat alles goed komt.Ook al voelt het soms helemaal niet zo.

Ik hoop dat je jezelf graag ziet.Dat je dicht bij jezelf bent gebleven.Dat je je goesting en enthousiasme terug hebt gevonden en plannen hebt.Wat die plannen ook zijn.

Zie jezelf graag.Weet dat liefde alles is.Dat werk niet alles is.Je bent sterker dan je denkt.Je doet altijd je best.

Ik zie je graag,

Kelly